עקביה כתב:אם במקרה יודיש זו יידיש, אפשר להשתמש למטרה זו בתרגום גוגל ולהוסיף מעט עריכה.
אי אפשר. להלן קטע אקראי (מאשכול בקאווע שטיבל שהיה פתוח עכשיו על המסך) מול תרגום גוגל. סימנתי בהדגשה את ההבדלים, ורובם כאלה שאי אפשר לשים לב אליהם בלי עיון בטקסט המקורי. האמת, הופתעתי ממיעוט הטעויות, אבל עדיין אין שום ערך לתרגום.
מושי לערנט אין סאטמארע חדר אין בארא פארק, ער דאווענט, לערנט, און טוט וואס אלע קינדער טוען.
פארוואס טוט ער דאס אלעס? ווייל אויב נישט גייט ער ברענען אין גהינום.
זיין רבי האלט אין איין אריינבאקן אין די קינדער: די הייליגע באשעפער האט אונז געגעבן א תורה וואס מ׳מוז פאלגן, אויב מ׳היט נישט די תורה גייט מען ברענען אין גהינום. און די רבי לערנט אויס פאר די קינדער וואס מ׳דארף און וואס מ׳טאר נישט טון לויט זיינע השגות.
מושי מאלט זיך אויס די אייבירשטער אלץ א זייער שטרענגע און שרעקעדיגע גאט, מאכט ער אפ אז ער מוז פאלגן די תורה, ער וויל נישט ברענען אין א גרויסע הייסע פייער.
ער גייט אריין אין ישיבה, ער טראכט צו זיך אז ער גייט זיין א ערליכע בחור, לערנען בהתלהבות, דאווענען מיט מנין אייביג וכו׳.
מושי איז 16 יאר אלט, זיין מח איז שוין גרעסער, ער האט שוין אייגענע שכל.
און זיין מח היבט אן צו פרעגן:
די איינציגסטע סיבה פארוואס איך היט די תורה איז ווייל א גאנץ לעבן האט מען מיך געזאגט אז מ׳מוז, און איך האב עס געגלייבט אזוי ווי יעדע קינד גלייבט אלעס וואס א ״גרויסע טאטע״ זאגט.
די קאטאליקן גלייבן אין יאשקע ווייל מ׳האט זיי געזאגט אלץ קינד אז דאס איז די אמת.
מוסלעמענער, בודהיסטן, וכו׳.
ער פאנגט ע״ס אן דורכטון, ער וויל דערגיין וואס די אמת איז.
ער היבט אן ליינען און הערן פון קלוגע מענטשן, מענטשן וואס טוען דורך די זאכן.
און ער זעהט אז ס׳גארנישט אזוי פשוט.
ער איז שוין אכצן יאר אלט. נאך אסאך טראכטן קומט ער צו די מסקנה אז ס׳איז דא א גאט. און די תורה קוקט אויס צו זיין די ריכטיגע דרך.
אבער וואס די תורה איז ווייסט ער נישט.
אין חדר און אין ישיבה האט מען ע״ס געמאכט פאר א שווערע זאך, וואס פאר יעדע קליינע עבירה באקומט מען גהינום.
ער טראכט צו זיך אויב דאס איז אידישקייט, איז עס אוממעגליך אנצוהאלטן.
ער האט פרובירט צו רעדן צו בחורים צו זען ווי אזוי זיי קענען זיין אזוי ערליך, און פרובירט צו דורכגיין מיט זיי פארוואס זיי האלטן וואס זיי האלטן.
אבער כמעט אלע בחורים זענען געווארן אויפגעשוידערט אז ער פרובירט צו נאכגיין וואס איז אמת.
מושי
מלמד בחדר סאטמאר בבורו פארק, הוא מתפלל,
מלמד ועושה מה שכל הילדים עושים.
למה הוא עושה את כל זה?
לדעת אם לא הוא נשרף בגיהנום.
הרבי שלו
ממשיך להחדיר לילדים: הבורא הקדוש נתן לנו תורה שעלינו לציית לה, אם לא נקיים את התורה נשרף בגיהנום. והרבי מלמד את הילדים מה צריך ומה אסור לעשות לפי מושגיו.
מושי מציג את הקב"ה כאל מאוד קפדן
וירא, הוא
מכחיש שהוא חייב לציית לתורה, הוא לא רוצה לשרוף באש לוהטת גדולה.
הוא נכנס לישיבה, חושב לעצמו שהוא הולך להיות בחור
ישר, לומד בהתלהבות, מתפלל עם מניין
לנצח וכו'.
מושי בן 16, המוח שלו גדול יותר, יש לו כבר
מוח משלו.
והמוח שלו מתחיל לשאול:
הסיבה היחידה שאני שומר את התורה היא בגלל שבמשך כל חיי, אמרו לי שאני חייב, והאמנתי בזה כמו שכל ילד מאמין לכל מה
ש"סבא רבא" אומר.
הקתולים מאמינים בישוע כי הוא תמיד אמר להם שזו האמת.
מוסלמים, בודהיסטים וכו'.
הוא תופס את זה בלי לחשוב, הוא רוצה לגלות מהי האמת.
הוא ממשיך לקרוא ולשמוע מאנשים חכמים, אנשים
שעושים את הדברים האלה.
והוא רואה
ששום דבר לא כל כך פשוט.
הוא כבר בן שמונה עשרה. לאחר מחשבה רבה, הוא מגיע למסקנה שיש אלוהים. ונראה שהתורה היא הדרך הנכונה.
אבל הוא לא יודע מהי התורה.
בחדר ובישיבה
נעשה דבר קשה, שעל כל עבירה קטנה מקבלים גיהנום.
הוא חושב לעצמו אם זה
ג'אגלינג,
האם אי אפשר
להפסיק.
הוא ניסה לדבר עם בחורים כדי לראות איך הם יכולים להיות כל כך
כנים, ולנסות
להבין איתם למה הם
חושבים מה שהם
חושבים.
אבל כמעט כל הבנים היו המומים מכך שהוא ניסה
לעקוב אחר מה שהיה נכון.